Davranış, sözden daha etkilidir. Ne söylediğimiz değil ne yaptığımız iz bırakır çocuklarımızda.  Sürekli çocuklarımızdan yakınıyoruz; “çok televizyon izliyor”  “bilgisayar başından kalkmıyor” “cep telefonu elinden düşmüyor”  “büyükleri ziyarete gitmiyor” “hayatı tanımadan büyüyor” “hiçbir bir şekilde istekleri bitmiyor” vb. gibi. 

 Önceki nesiller büyüklerin ilgisizliğinden yakınırken şimdinin büyükleri çocukların ilgisizliklerinden yakınıyor. Şimdiki çocuklar sanki büyümek istemiyor ve biz artık çocuklarımıza yetemiyoruz. Sonsuz istekler, çabuk sıkılmalar ve yaşama dair kocaman bir amaçsızlık.

  Çocuklar ya da gençler mutluğu artık değerlerde (sevgi, saygı, vefa, emek vb.) değil de nesnelerde ( cep telefonu, bilgisayar vb.) arıyorlar. Hani küçükken çocuk ağlamasın diye ne varsa eline veriyorduk ya, şimdi de aynı şeyi yapıyoruz sırf onlar mutlu olsun diye. Bir dediğini iki etmememize rağmen yine de mutsuzlar.

  Peki, ne yapmalı?

Öncelikle anne ve baba olarak yaptıklarımızı gözden geçirmemiz gerekiyor; çünkü farkında olmadan çocuklarımız bizi taklit ediyorlar. Çünkü onlar dünyayı, hayatı, iyiyi, kötüyü yeni tanıyorlar. Biz bile daha tanıyamazken hayatı, çocuklarımızdan her şeyin en iyisini yapmasını bekliyoruz.

Çocuklar ne söylediğimize değil, ne yaptığımıza bakarlar; babanın elinden telefon düşmüyorsa çocukta telefonu bırakmayacaktır.

Bilgisayardan gözünüzü ayırmıyorsanız o da ayırmayacaktır. Eve gelir gelmez televizyon izliyorsanız o da izleyecektir. Siz evde kahvaltı yapmıyorsanız çocukların yapmasını beklemeyin. Evde büyükler kitap okumuyorsa hatta okumanın bu ülke de işe yaramadığını dile getiriyorsanız çocuk kitap okumaz.

Yani elimizde sigara varken sigaranın zararları anlatılmaz.  Unutmayın erkek çocuk babayı,  kız çocuk annesini taklit eder ve onun gibi olmak ister. Belki siz çok yoğunsunuz, işleriniz çok önemli o yüzden bunları yapmak zorundasınız ama emin olun çocuğunuz da çok yoğun. Oynaması gereken o kadar oyun bir o kadar da çizgi film var. Çünkü onun dünyasında bunlardan oluşuyor.

İlk yapılması gereken şey önceliklerinizi belirlemektir. Çocuğumuzla verimli zaman geçirmektir. Eve geldiğinizde telefon, bilgisayarı bırakmayı öğrenmek gerek. O gibi aletlerin ailenizden daha değerli olamayacağını çocuğunuza gösterin.

Belki önemli bir program izleyeceksiniz ama önce evdeki bireylerle ilgilenin, çünkü ev halkı gün boyu yolunuzu gözlüyordur. Eğer siz onları ihmal ederseniz emin olun onlar da sizi ihmal eder. Hatta çocuğunuz önemli olan her şeyi ihmal eder. Çocuklar her şeyi bilir, duyar ve etkilenir. Anne babanın çocuğun kişiliği üzerinde bu kadar etkili olabilmesi çocuklarına karşı tutumlarında daha bilinçli olmalarını gerektirir. Çünkü hayatta neyin değerli olup neyin olmadığını siz ona gösterecek ve öğreteceksiniz.